Dark night มันคือฝันร้ายนายคือความจริง

  "พ่อครับ..."

ร่างเล็กของเด็กชายอายุราวๆ 8 ขวบพลิกไปมา ปากเล็กรำพึงรำพันถึงใครบางคนด้วยเสียงอันเบาบาง น้ำตาหยดน้อยค่อยๆไหลกลิ้งซึมลงบนหมอนใบอุ่น แต่ร่างน้อยบนเตียงยังคงร้องไห้ไม่หยุด

"ไม่!!! พ่ออย่าทิ้งผมไปนะ พ่อ!!!"

สิ้นเสียงตะโกนเรียกพ่อครั้งสุดท้าย เด็กชายสะดุ้งตื่นพร้อมกับคราบน้ำตา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาฝันเกี่ยวกับอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน ซึ่งอุบัติเหตุครั้งนี้ทำให้พ่อของเด็กชายเสียชีวิตคาที่ เหลือเพียงแค่เขากับแม่ที่รอดมาได้อย่างปาฏิหาริย์ ถึงแม้เรื่องราวนี้จะเกิดขึ้นมานานแล้วและทุกคนก็เริ่มลืมเลือนเหตุการณ์นี้กันไปหมดแล้ว แต่เขากลับยิ่งฝันเห็นมันชัดเจนขึ้นทุกวัน เหมือนกับว่ามันตั้งใจจะให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับเหตุการณ์นั้น จนกว่าเขาจะตายตามพ่อของเขาไป

เด็กชายปาดคราบน้ำตาที่ไหลอาบไปทั่วหน้าของเขาออก ไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

ก๊อกๆๆๆๆ

แทบไม่ต้องเดาเลยว่าคนที่มาเคาะประตูห้องเขาจะเป็นใคร ร่างน้อยมองหญิงสาวที่เปิดประตูเข้ามานั่งข้างๆเขาและลูบหัวอย่างห่วงใย

"ฝันร้ายอีกแล้วหรอลูก..."

"ครับ..."

ร่างบางตอบเสียงอ่อย ภาพฝันอันเลวร้ายยังคงวนไปมาอยู่ในหัวของเขาไม่จบไม่สิ้น ภาพของพ่อที่มีเลือดสีแดงฉานเปียกไปทั่วทั้งตัวมันยังคงติดตาเป็นภาพจำของเด็กชายอยู่ตลอด เพราะเขาพ่อถึงต้องตาย เพราะเขาคนเดียว...เด็กชายรำพันในใจ

"ไม่เป็นไรนะลูก มันก็แค่ฝันร้าย อย่าไปคิดมาก หลับต่อเถอะหรือถ้าหนูกลัวจะไปนอนกับแม่ก็ได้นะลูก"

คนเป็นแม่กอดปลอบเด็กชายให้หายจากความกลัว ไม่นานอาการสั่นเทาก็เริ่มคลายลงจากตอนแรก ร่างน้อยคลายมือที่โอบรอบเอวมารดาออกช้าๆก่อนจะตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา

"ไม่เป็นไรครับแม่...หนูนอนคนเดียวได้ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ"

"อยู่ได้แน่นะลูก"

เมื่อเห็นร่างน้อยพยักหน้าหงึกหงักเธอคลี่ยิ้มบางๆออกมา 

"ครับ..."

"เอ๊ะ...จริงสิ แม่ลืมของ รอแป๊บนะลูก เดี๋ยวแม่มา"

หญิงสาวเหมือนพึ่งนึกได้ว่าตัวเองจะทำอะไร เธอรีบเดินออกจากห้องไปด้วยความรวดเร็ว ไม่นานนักเธอก็กลับมาพร้อมกับของบางอย่างในกล่องกำมะหยี่สีฟ้าขนาดพอดีมือ เธอยื่นกล่องนั้นมาตรงหน้าร่างน้อยพรางงยิ้มอย่างใจดี

"นี่ แม่ให้"

"มันคืออะไรอ่ะครับ?"

เด็กชายถามด้วยความสงสัย พรางรับมาถือไว้อย่างระมัดระวัง พอเปิดฝาออกก็พบกับพวงกุญแจที่มีลักษณะเป็นห่วงเหล็กกลมๆประดับลูกปัดและขนนกสีฟ้าดูสวยงามแปลกตา เขาหยิบมันขึ้นมาก่อนจะมองหน้ามารดาอย่างงงๆ

"มันคือตาข่ายดักฝันร้าย พกติดตัวไว้ ลูกแม่จะได้ฝันดีไงครับ"หญิงสาวยิ้มอ่อนก่อนจะพูดต่อ"และ...สุขสันต์วันเกิดจ้ะ"

ร่างน้อยตาโตพรางหันไปมองวันและเวลาบนนาฬิกาปลุกเรือนขนาดกลางบนโต๊ะข้างเตียง ซึ่งตอนนี้มันเป็นเวลาตี1พอดี เด็กชายยิ้มกว้างก่อนจะโผเข้าไปกอดมารดาแน่นด้วยความดีใจลืมฝันร้ายเมื่อครู่ไปจนหมดสิ้น

"แต่...มันจะช่วยได้จริงหรอครับ?"

เด็กชายถามด้วยความสงสัย  ถึงแม้เขาจะอายุแค่ 8 ขวบ แต่เขาก็โตพอที่จะแยกแยะได้ว่าอะไรคือเรื่องจริงอะไรคือความเพ้อฝัน 

"ถ้าลูกชื่อว่ามันช่วยได้...มันก็ช่วยได้จ้ะ" หญิงสาวพูดพรางหยิบตาข่ายดักฝันสีขาวอมชมพูหวานแหววของตนขึ้นมาโชว์ให้เด็กชายดู 

"แต่ถ้าลูกไม่เชื่อว่ามันจะทำให้ลูกฝันดีได้จริง ลูกก็คิดซะว่านี่เป็นสิ่งแทนใจแม่ เวลาลูกโตไปมีครอบครัว หรือพอแม่ตายไปแล้ว เวลาลูกมองไอ้นี่เราก็จะได้ระลึกถึงกัน คิดแบบนี้...ดีไหมจ๊ะ"

"โห่...แม่อย่าพูดเรื่องตายสิครับ แม่ต้องอยู่กับหนูไปนานๆนะ"

ร่างน้อยโผเข้ากอดมารดาเหมือนไม่อยากให้จากไปไหน ถึงแม้เขาจะรู้ว่าคนเราเกิดมายังไงก็ต้องตายแต่เขาก็ยังไม่อยากให้แม่ซึ่งเป็นครอบครัวคนเดียวที่เขาเหลืออยู่ตอนนี้ต้องตายตามพ่อของเขาไปอีกคน

"แม่ยังไม่ตายตอนนี้หรอก แม่จะรอดูหน้าสะใภ้กับหลานแม่ก่อน"

"แต่ตอนนี้ผมพึ่ง 8 ขวบเองนะครับแม่!!! "

"หึๆๆ แม่ก็ไม่ได้บอกให้ลูกรีบหาเลยตอนนี้สักหน่อยนี่จ้ะ แม่ก็จะอยู่รอจนกว่าลูกจะโตไปมีครอบครัวเป็นของตัวเองแหละจ้ะ"

คนเป็นมารดาพูดติดตลก พรางขำออกมาเบาๆและขยี้หัวเจ้าตัวน้อยอย่างเอ็นดู เด็กชายเริ่มคลายความกังวลจากตอนแรกแล้ว บรรยากาศในห้องกลับมามีความสุขอีกครั้ง

"ขอบคุณนะครับแม่"

ร่างน้อยตอบด้วยเสียงแผ่วเบาพรางกอดคนเป็นแม่แน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆคลายอ้อมกอดให้มารดาได้เป็นอิสระ มารดาก้มลงจุ๊บหน้าผากเด็กชายด้วยความรัก ก่อนจะบอกลาให้เด็กชายเข้านอนแล้วออกจากห้องไป

"ทีนี้ก็นอนหลับฝันดีได้แล้วนะลูก"

"ครับ...ฝันดีครับแม่"

เด็กชายมองมารดาที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ไม่นานประตูบานใหญ่ค่อยๆปิดลง มันคงเป็นเรื่องยากที่เขาจะทำใจให้หลับต่อได้หลังจากสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกไม่เหมือนครั้งอื่นๆ เขารู้สึกได้ถึงความสุขที่กำลังจะเข้ามา และเขาจะไม่กลัวฝันร้ายอีกต่อไป เพราะทุกครั้งที่ตื่นมาก็จะเจอแม่ที่รักเขา คอยปลอบ และอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ร่างน้อยกำตาข่ายดักฝันในมือแน่น ดวงตาน้อยค่อยๆปิดลงและผล็อยหลับไปในที่สุด ...

.

.

.

.

.